|
Deze krachtige woorden van Hugo Broers vatten niet alleen zijn levensfilosofie samen, maar ook de kern van zijn autobiografie, Penoze Hugo. Als een van de meest beruchte (en misschien wel meest intrigerende) figuren uit de Amsterdamse onderwereld, biedt Hugo’s levensverhaal een rauwe blik op het leven achter de schermen van de Wallen. Zijn reis van misdaad, verliezen en uiteindelijk persoonlijke verlossing is niet alleen een fascinerend portret van een man, maar ook een spiegel van een veranderend Amsterdam.
Van mishandeling tot eerste miljoen
Geboren in 1957, midden in de Wallen, had Hugo Broers geen gemakkelijke start. Zijn jeugd werd getekend door dagelijkse mishandelingen van zijn vader. “Dat vormde me tot de man die ik werd,” schrijft hij. Op jonge leeftijd begon hij kleine klusjes voor sekswerkers, maar het duurde niet lang voordat hij het winstgevende pad ontdekte van het doorverkopen van hasj aan naïeve toeristen. Op negentienjarige leeftijd verdiende hij zijn eerste miljoen, al gaf hij het merendeel weer uit aan feesten en hulp aan anderen. Met zijn motto “Het leven moet leuk zijn” maakte Hugo indruk, zowel binnen als buiten de onderwereld.
Een leven vol misdaad
Hugo’s naam werd al snel synoniem met de Amsterdamse penoze. Drugshandel, roofovervallen en een beruchte doodslag in 1986 maakten van hem een gevreesde, maar ook gerespecteerde figuur. Tijdens een pokerspel verdedigde hij een vriend, waarbij hij zijn aanvaller neerstak. Hij vluchtte, werd opgepakt in Friesland en kreeg zeven jaar gevangenisstraf. Uiteindelijk bracht Hugo in totaal veertien jaar door achter de tralies, waar hij diende als lijfwacht van bekende criminelen zoals Willem Holleeder en Cor van Hout.
Wat Hugo uniek maakt, is zijn ‘eerlijke’ benadering van misdaad. “Ik deed nooit iets tegen eerlijke mensen,” vertelt hij. Zijn focus lag op criminelen, pooiers en pedofielen, die volgens hem een ‘cadeautje’ verdienden. Deze morele code kwam voort uit eigen ervaringen met onrecht en versterkte zijn bijnaam als een soort ‘Robin Hood van de Wallen’.
De weg naar herstel
Na zijn vrijlating in 1993 probeerde Hugo zijn leven te beteren. Hij startte een eigen beveiligings- en detectivebureau en werkte als bewaker in clubs, coffeeshops en zelf bij een lokale McDonald’s. Zijn reis kende echter uitdagingen, waaronder een terugval in drugsgebruik en een periode van dakloosheid.
Maar in 2008 besloot hij dat het genoeg was. Met medische hulp werd hij clean en sindsdien is Hugo al 13 jaar nuchter. Hij transformeerde niet alleen fysiek, door dagelijks te trainen en thaiboksen te beoefenen, maar ook mentaal. Tegenwoordig zet hij zich in om jongeren te waarschuwen tegen de verleidingen van de onderwereld door middel van gastlessen op scholen.
Zijn kijk op een veranderend Amsterdam
Hoewel hij een stabiel leven leidt, keert Hugo dagelijks terug naar de Wallen, een buurt die hij nog steeds als zijn thuis beschouwt. Hij organiseert rondleidingen en deelt verhalen over een Amsterdam dat langzaam verdwijnt. Hugo bekritiseert de modernisering van de stad en betreurt het verlies van solidariteit. “De Wallen waren vroeger een echte buurt. Nu zijn het alleen rijke mensen en regels, regels, regels,” zegt hij.
Een boodschap voor de nieuwe generatie
Hugo’s boek, uitgebracht in 2022 en nu ook beschikbaar in het Engels, is meer dan een autobiografie. Het biedt een blik op een tijdperk in Amsterdam dat verdwijnt en bevat wijze lessen over gerechtigheid en compassie. Hugo’s kernboodschap blijft helder en krachtig: “Doe geen harddrugs. En wees goed voor anderen.”
Hugo Broers’ verhaal is niet alleen dat van een crimineel die het roer omgooide, maar ook van een man die zijn fouten erkent en zijn ervaringen gebruikt om anderen te inspireren. Zijn levenslessen en verhalen, geworteld in Amsterdamse geschiedenis en straatcultuur, maken hem tot een naam die men niet snel zal vergeten—een man die zowel de donkere als de lichte kanten van de stad vertegenwoordigt.
|
